Przystań słów

Tamriel

Czyli co wy sądzicie na ten kontrowersyjny temat? Czy związki homoseksualne powinny być zalegalizowane? Czy pary homoseksualne
powinny mięć zezwolenie na wychowywanie dzieci?

*Magdzia*

Związki homoseksualne powinny byc zalegalizowane, ale nie powinni mieć zezwolenia na wychowywanie dzieci.

Tamriel

Troche wiedzy się przyda Wink

"Wypowiedź O.Tadeusza Bartosia – dominikanina, doktora filozofii, dyrektora Dominikańskiego Studium Filozofii i Teologii w Warszawie

Niechęć wobec homoseksualistów jest wprost proporcjonalna do niewiedzy na temat ich orientacji seksualnej. Wydaje się powszechne w Polsce przekonanie, że homoseksualizm jest owocem jakiegoś wyjątkowego ludzkiego zepsucia, degeneracji lub perwersji. Niewiedza w tej materii jest zastraszająca. Tym bardziej trzeba przypomnieć, że skłonności homoseksualnej się nie wybiera.
Z przyczyn nie do końca wyjaśnionych przez nauki przyrodnicze rozwija się ona w naturalny sposób we wczesnym okresie życia ludzkiego i ujawnia wyraźnie w okresie dojrzewania. Młodzież homoseksualna w tym właśnie okresie odkrywa, że bardziej interesuje się bliskością osób tej samej płci niż przeciwnej, zabiega o ich względy, w nich się zakochuje, o nie jest zazdrosna itd.
W kulturze takiej jak nasza, która homoseksualizmu nie toleruje, młodzież o trwałej homoseksualnej orientacji często przeżywa odkrycie jej w sobie jako dramat. Młodzi ludzie bywają zszokowani i nie wiedzą, co począć. Wychowanie, religia mówią im, że nie są normalni. Czują się więc w pewnym sensie monstrami budzącymi wstręt i obrzydzenie każdego, kto przyzwoity. Nie umiejąc bronić się przed takim osądem, osoby homoseksualne miewają problemy psychologiczne związane z akceptacją siebie i własnej seksualności, niekiedy o dużym nasileniu.
Jedną ze strategii rozwiązywania tego wewnętrznego konfliktu jest wyparcie, represja uczuć. Nierzadko pod wpływem sugestii spowiednika uznaje się problem za przejściowy, który z wiekiem minie.
Zgodnie z tym schematem postępowania zdarza się, że osoby homoseksualne zawierają związki małżeńskie albo – chcąc uciec przed problemem – zanurzają się intensywnie w życie religijne. Liczą w ten sposób, że pobożne praktyki uwolnią je od kłopotu, pozwolą zapomnieć, dadzą wyzwolenie.
Metodą na rozwiązanie konfliktu bywa także poświęcenie w całości swego życia Bogu w celibacie, poprzez wstąpienie do seminarium duchownego czy zakonu. Religia jest w takim kontekście rozumiana jako lekarstwo na „zwyrodniałą seksualność”. Nie trzeba wiele wyobraźni, by wiedzieć, w jaki sposób zniekształca to religijność.
Inną kwestią wartą poruszenia jest powoływanie się na katolicyzm w zwalczaniu prawa do życia publicznego mniejszości seksualnych. To sytuacja dwuznaczna, choćby ze względu na fakt, że właśnie w Kościele katolickim statystycznie homoseksualizm wśród duchownych bywa wyższy aniżeli w całej populacji. Badania rzadkie co prawda, ale jednak – np. przeprowadzone w latach siedemdziesiątych w USA – wskazywały, iż wśród duchownych jest kilka razy więcej osób homoseksualnych aniżeli w społeczeństwie.
Właśnie problem homoseksualizmu duchownych był powodem opublikowania w Watykanie instrukcji w sprawie przyjmowania do seminariów duchownych osób o skłonnościach homoseksualnych.
Instrukcja wymaga m.in., by osoby dopuszczone do świeceń osiągnęły dojrzałość emocjonalną. Tymczasem niektórzy duchowni o orientacji homoseksualnej wypracowali bardzo silny nawyk jej ukrywania i wypierania, co jest przecież jakimś rodzajem niedojrzałości.
Wszelką próbę podważania tabu homoseksualizmu w społeczeństwie przeżywają jako osobiste zagrożenie. Obawiają się, by nie wyszła na jaw ich odmienność. Nieakceptacja własnej, często w ich mniemaniu perwersyjnej, skłonności domaga się raczej zapomnienia, aniżeli ciągłego przypominania o jej istnieniu.
Nie ulega jednak wątpliwości, że lęk przed ujawnieniem własnej homoseksualności nie może usprawiedliwiać napiętnowania tych, którzy zamierzają iść w kierunku przeciwnym, ujawniając swoją orientację.
Jeśli skrywanie i wypieranie własnej seksualności jest przejawem niedojrzałości, to zwrócić trzeba także uwagę na to, żeby recepcja watykańskiej instrukcji nie wzmacniała ukrywania i represji uczuć wśród homoseksualnych duchownych.
Tylko jawność i płynąca z tego osobista świadomość problemu daje szansę na „poddanie go kontroli” poprzez zrozumienie własnych determinizmów. Ukrywanie zaś tej skłonności przed sobą i przed innymi sprawia, iż cały ów kompleks przeżyć sam zaczyna rządzić człowiekiem.
Wydaje się sensowne przekonanie, że orientacja seksualna nie stanowi o istocie człowieczeństwa, nie decyduje o ludzkiej wartości. Nie jest najważniejsze, czy ktoś jest, czy nie jest gejem, ale kim jest jako człowiek.
Dlatego warto pamiętać, że istnieją duchowni szanowani powszechnie, którzy żyją w celibacie pogodzeni z własną seksualnością, a ich homoseksualność nie stanowi przeszkody w ich pracy.
Wszystko, co tu napisałem – mam nadzieję – pozwala lepiej rozumieć niestosowność potępienia, jakie ze strony niektórych środowisk, także katolickich, spotyka homoseksualistów. Ich odmienność i bycie siłą rzeczy mniejszością nie powinno budzić takiego zgorszenia i niepokoju. Ludzie ci z powodu inności wystawieni są na wiele przykrości. Nie ma powodu dorzucać im nowych.
To niewiedza albo zła wola każe mówić, że sami są sobie winni, że mają to czego chcieli i szukali. Niewiedza jednak nie powinna być wyznacznikiem akceptowalnych zachowań i postaw w społeczeństwie.
Mniejszości – czy to mniejszości narodowe, czy rasowe, czy też mniejszości związane z orientacją seksualną – są siłą rzeczy słabsze i powinny cieszyć się ochroną w państwie demokratycznym. Zawsze większość ma tendencję do eliminacji mniejszości z horyzontu swego doświadczenia.
Jest więc obowiązkiem oświeconej władzy przewidywać takie zachowania i im zapobiegać. W przeciwnym razie społeczeństwo kształtowane jest na podstawie agresywnych i nietolerancyjnych wzorców.
Publikacja watykańskiej instrukcji na temat homoseksualizmu kandydatów do kapłaństwa wywołała w Polsce gorącą dyskusję. Miejmy nadzieję, że stanie się ona przyczynkiem do lepszego zrozumienia tych kwestii. Rozumienie bowiem to konieczny warunek szacunku i tolerancji."

Sethra

wszędzie to dajesz? :/

Nami

No chyba wszędzie xP

Tamriel

Co się nie podoba, to bardzo mądre słowa, co ja to poradze, że siedzimy na wszystkich forach razem, może ktoś chciałby się wypowiedzieć na ten temat??

Sethra

Nie... ja tylko tak pytam bo nie chciałoby mi się czytać trzy razy tego samego Razz

koszmarek

wiesz co powiem tak: "wszystko dla ludzi" dlaczego, by nie spróbować dać takiej parze dziecka, skoro niewiemy jak to jest bo nasz rząd nigdy tego nie zrobił...myśle, że każdy może mieć dziecko choćby adoptowane bo dziecko to największe szczęście i tylko ono się wtedy liczy...

Tamriel

To nie głupi pomysł, tylko nasze społeczeństwo jest nieprzygotowane, na coś takiego. Inaczej takie dziecko by zostało wychowywane itd. To byłby wielki eksperyment, chociaż i tak na sobie robimy eksperymenty, ale to zaraz nie moralne, nie eteczne by było i tak dalej. Nie mówie tak, nie mówie nie.

tromek